MEKTOUB, MY LOVE: CANTO I

Verán de 1994. Amin, un mozo aspirante a guionista e fotógrafo, volve á súa vila natal na costa sur de Francia logo de vivir un ano en París. Así que chega descobre que o seu curmán Tony mantén unha relación en segredo coa moza Ophélie, que está prometida. Amin bota os días na praia mentres se vai reencontrando cos seus, todos de orixe tunisiana. Coñecerá varias mozas que gozan do verán, especialmente a liberal Céline e a cándida Charlotte, seducida polo mullereiro Tony. Polas noites todos saen de festa a divertirse. Sempre discreto e reservado, Amin observa os xogos de sedución ao seu arredor, anhelando vivir o seu propio romance coma nos filmes. Pero cando se trata do amor, só o mektoub (‘destino’, en árabe) pode decidir.

Crítica Cineuropa

Despois de alcanzar o ceo cannoise coa Palma de ouro que lle outorgaron por A vida de Adèle, o cineasta Abdellatif Kechiche emprendeu unha arriscada aventura cinematográfica que pretende converter nun tríptico baixo o nome xenérico de Mektoub, my love. Pero o paso por Venecia da segunda parte do proxecto foi calquera cousa menos triunfante e converteuse na película polémica do festival, coa crítica enumerando todos os planos que o cineasta dedica a traseiros femininos e contando os minutos de duración dun cunnilingus interminable no baño dunha discoteca. A pesar de todo o ruído, parécenos un momento espléndido (e máis aínda coa liña que leva Cineuropa este ano) recuperar a primeira parte, que nin se estreou en salas comerciais. A verdade é que Kechiche non o pon fácil ao espectador nesta celebración hedonista da xuventude e cume da cousificación dos corpos femininos. Agora o debate supón diferenciar se a mirada lúbrica é a do director ou, pola contra, a forma máis directa de mostrar as preocupacións vitais duns rapaces no verán de 1994 que se moven entre praias e discotecas. Todo un desafío que a evidente sabedoría de Kechiche como cineasta non fai máis que complicar.